Stel: je bent ongeveer veertig en beschouwt je werk, je partner en kinderen, je familie, vrienden, je auto en je villa met enige onrust: je weet dat je op basis van je bedrukte stemming al een hele tijd een aantal dingen ‘niet goed doet’. Maar ja, de gekte van de dag als CEO dwingt je onverbiddelijk voort.Naar anderen kijkend weet je, dat er op een zeker moment een gierende stop zal plaatsvinden: een verbroken relatie, een verplichte verhuizing, je kinderen vier van de zeven dagen kwijt, en je werk houdt op.
” Geef mij jouw lege toekomst, dan hoef je nooit meer de oude te worden”
Zo kom je dan bij mij terecht. Met gierende paniek die je onafgebroken gezelschap houdt. Met een allesvernietigende angst voor de wereld en het leven met als gevolg een psychose, depressie en een dwingende behoefte aan de dood. Een typisch geval van homeostase-verstoring: je kunt je niet langer aanpassen aan de omstandigheden. Dit is wat ik kan, maar zie jij het ook zo? Weet jij je te ontworstelen aan de etiketten die jij jezelf als molenstenen om je nek hangt? Is je toekomst echt leeg?
“Genezen is toch: van ziek naar beter?”
Maar voor jou niet! Voor jou was het duidelijk: je oude Ik voldeed niet meer. Er moest een nieuwe Ik komen. Er was geen sprake van een behoefte aan herstel. Jij wilde de rest van jouw leven niet door met hetzelfde leven dat jou hier had doen belanden. Je hoefde ook niet als een kapotte pot gelijmd worden, om met dezelfde ontwerpfouten verder door te leven. Jouw angst voor morgen deed je omgeving jou bezorgd het etiket geven van “psychotisch”, “depressief”, ”gegeneraliseerde angststoornis”, ”narcistisch”, “borderline”, “autistisch” of “afhankelijk”. Hoe lang zou het duren, gezien je zee aan door je omgeving en zelf-gediagnosticeerde persoonlijkheidsstoornissen, voordat je opnieuw zou worden opgenomen?
Je had het idee dat je als rups wel klaar was, dat je oude levensvisie: “u vraagt wij draaien” zijn langste tijd wel had gehad. Je had met terugwerkende kracht een immense behoefte aan transformatie. Er waren maar twee opties: of de rups moest sterven, of jij moest worden tot die mooie óf lelijke … ja wat? En dit is het cruciale punt: een mens kan met zijn cognitie slechts teruggrijpen op wat hij of zij weet en kent. In het dagelijkse leven wordt zelden tot niet ondersteund om vertrouwen te voelen en te hebben in, wat nog niet voorgesteld kan worden. Weet een rups wat hij wordt? Waarschijnlijk niet. Heeft hij het nodig om zich af te sluiten, in weerwil van zichzelf? Euh… ja. En komt hij er vervolgens hersteld uit? Niet echt, hè? Niet van ziek naar gezond. Wel anders. Hij is veranderd.
Gefeliciteerd met jouw lege toekomst
Mensen die bij mij komen voor een oriënterend gesprek krijgen van mij allereerst mijn felicitaties met hun volstrekt lege toekomst: “Je hebt het voor elkaar gekregen om je leven helemaal leeg te vegen, zodat niets je nog in de weg staat om het zo op te bouwen, zoals jij het wilt hebben. Een hele nieuwe wereld, zeg maar. Ga je het aan of kijk je het aan?”
Op dát moment word jouw hoop op een versie IK 2.0 geboren. Met mijn hulp definieer én realiseer je een nieuwe en levensvatbare toekomst. De aanpassingen in zowel je verleden als je toekomst gaan je transformeren.
Hoeveel mensen kan ik helpen? Mensen die verstrikt zijn geraakt in het web van zorgen vanwege een crisis die niet door hen zelf opgelost kon worden. Voor wie het doek gaat vallen. Die dan of met verslavingen en/of medicijnen aangepast denken te raken aan een nieuwe wereld. Een wereld waarin hun oude Ik niet meer voldoet. Ik weet dat ik niet de enige ben die een licht schijnt op dit moeilijke doch waardevolle pad. Soms denk ik aan de anderen, die nog steeds hevig aan het worstelen zijn in hun pop, terwijl ze hard bezig zijn om weer ‘de oude’ te worden. Op die momenten betrap ik mezelf op de gedachte:
Kijk het niet aan, maar ga het aan. Samen onderweg naar jouw versie Ik 2.0
Geef mij jouw lege toekomst, dan hoef je nooit meer de oude te worden.
